A Carlos deulle por experimentar aos 11 anos. Facía sons con guitarras de xoguete, cordas e gomas, gravábaos nun casette barato e escoitaba o efecto que producía a diferentes velocidades. Logo mercou unha caixa de ritmos e, ao tempo que estudiaba Informática e Belas Artes, meteuse de cheo na programación e a síntese de sonidos.
A revista Rock de Luxe premioulle unha maqueta en 1996. A partires daí Prozack comezou a soar nos máis importantes festivais de música electrónica: o BAM de Barcelona, o SÓNAR... "A min descubríronme os cataláns e cheguei a Galicia de rebote", sinalaba nesta entrevista.
A inicios de 1997, armado de secuenciadores, sintetizadores, sampler e teclados, fixo bailar a milleiros de persoas no "Espárrago Rock", en Granada, certificando o seu poder de convocatoria entre os aficionados ao techno nacional. No momento deste encontro, Prozack vive e compoñe a súa música nunha casa rural de Cotobade. Viña de editar o seu primeiro longa duración, "Ideology", con 14 temas.
– ¿Como etiquetaría a súa música?
– O termo "música electrónica" é un concepto moi amplo. Ten mil variantes, dende o puro experimentalismo ata o dance máis comercial. O que eu fago, xeralizando, é techno, ritmos electrónicos. De etiquetala, chamaríao "minimalismo rítmico". É música repetitiva con moitos ocos, con silencios. Moitos músicos non se decatan, pero o silencio é un dos sons máis marabillosos.
– Mais é música para bailar...
– É música instrumental pensada para a pista, pero tamén pode escoitarse na casa, no coche. A mim mesmo non me gusta bailar e de feito comecei facendo cousas máis ambientais. Aínda que o ritmo lévache a bailar, sen dúbida.
"As máquinas soas non fan nada. Hai que conducilas e aí está a parte humana"
– ¿Non resulta fría? Compoñer con máquinas soa pouco humano.
– O contrario, é falso dicir que carece de humanidade. Este sonido é un mundo de sensacións. Transmite tristeza, alegría, todo. As máquinas soas non fan nada, hai que conducilas e aí está a parte humana. A máquina é un vehículo como pode ser unha guitarra.
– ¿En que se diferencia o que diferencia básica o que vostede fai do bakalao?
– A diferencia básica está nas intencións. O bakalao nace en estudios, a partires de productores que non buscan crear estilo, innovar, investigar no sonido ou facer Arte, senón vender. O bakalao non sae da alma, só tenta vender o máximo número de copias posibles. Musicalmente, non aporta nada, é algo perralleiro.
– Entón, ¿como explica o éxito dese estilo nestes anos 90, sobor de todo en Levante?
– Supoño que se debe á falta de cultura musical que hai en España. A maioría da xente non ten criterio, non distingue a música boa da mala. E os medios -a radio, a televisión- péchanse á vangarda. Só ofrecen bazofia e a xente non coñece outra cousa. E isto non sucede na música electrónica, senón en tódolos campos.
–É unha visión moi pesimista...
–Non, de feito penso que as cousas están cambiando para mellor. En tódalas cidades están a xurdir clubes que se molestan por ofrecer calidade, selos discográficos, programas altemativos de radio. A xuventude comeza a estar farta de tanta vulgaridade. Queren algo máis. Están descubrindo a música de baile boa, gústalle de verdade e crece o interese. Cando eu empecei ninguén comprendía o que facía, e hoxe, mesmo os festivais de rock teñen a súa carpa adicada ao techno, onde as 24 horas do día hai DJ's e músicos.
– ¿Non será unha moda?
– Non é moda, senón unha tendencia firme que vai aplastando. Estáse a converter nun fenómeno social. A xente quere algo novo, algo distinto á mesma merda de tódolos días, e en especial a xuventude porque sempre está máis predisposta ás novidades.
– En Galicia semella que estamos noutra onda…
– Hoxendía debo de ser o único que se adica a isto, aínda que hai moita xente que está empezando, sobre todo en Vigo; en Coruña e Santiago, a música de vangarda é un desastre. Non sei, Vigo sempre estivo por diante, xa dende os 80 destacaba a nivel creativo e musical. Só tés que oír a Golpes Bajos. Non tiñan prexuízos para mesturar música electrónica con instrumentos acústicos. E seguen vixentes, non estan nada trasnoitados.
– ¿É certo que esta música está asociada a certo tipo de vida e ás drogas de deseño?
– Mira, eu uso máquinas porque as coñezo ben e penso que son o vehículo perfecto para expresar as miñas ideas. Prefiro apartarme de todo o que que sexa moda ou tipo de vida. Gustaríame que o tecno se desfixera de certos estereotipos galácticos e cósmicos. A música electrónica ténse que soltar desas estéticas. Os avances tecnolóxicos son unha cousa, e outra toda a parafernalia que se lle quere dar. Non entro nese xogo. Isto está na rúa, na xuventude, non nos papeis. Polo que se refire ás drogas, hai de todo: quen as toma e quen non. Como en todas partes.
"A música electrónica é presente, non futuro. Está na rúa, na xuventude"
– ¿Diría que é a música do futuro?
– O techno é unha música máis, non lle hai que dar tantas voltas. É ridículo dicir que é a música do futuro porque estáse a facer no presente. Estamos obsesionados co futuro e non sabemos nada. Igual terminamos facendo música con paus e pedras.
– Para vostede, ¿onde queda o rock?
– Está moi acabado, ten pouco que dicir. Hai propostas interesantes todavía, pero a xuventude, en canto descubre a eletrónica, déixao de lado. Realmente o tecnno é a nova música popular. E o pop de toda a vida, aínda que cambiando os instrumentos, a imaxe e o modo de compoñer.
Publicado orixinalmente en FARO DOMINGO o 30 de marzo de 1997
PD: Unha reportaxe de El País datada en 2010 situaba a Prozack en Canarias, onde rexentaría un bar e segue a compoñer música